இந்தியாவின் அணுவாயுத அரசியல்!

இந்தியாவின் அணுசக்தி கொள்கையில் ஒரு புதிய மாற்றத்தை இந்தியாவின் பாதுகாப்பமைச்சரின் அறிக்கை பிரதிபலிக்கிறது. இந்தியா ஏற்கெனவே அதன் விநியோக முறைகளையும், ராடார் திறனையும் பூர்த்தி செய்துள்ளதாக குறித்த அறிக்கை மூலம் தெரிகிறது. இதன் ஒரு பிரதிபலிப்பாகவே தான் இரட்டை நோக்கங்களுடன் செவ்வாய் மற்றும் சந்திரன் பயணங்களை இந்திய பாதுகாப்பு அமைச்சகம் அண்மையில் ஏவியிருந்தது. இந்நிலை, பாகிஸ்தானில் அணுவாயுதங்கள் உள்ளிட்ட இலக்குகளை இந்திய வான்படை கண்டுபிடித்து சரிசெய்ய முடியும் என்று இந்திய வான்படை தலைவர் கூறுகிறார்.

வொஷிங்டன் போஸ்ட் தகவலின் படி, ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட காஷ்மிரில் பொலிஸார் ஒரு அறிவிப்பை வெளியிட்டதாக அறிக்கை (இப்போது இருட்டடிப்புக்கு உட்பட்டது), ஒன்று வெளியாகி இருந்தது. அதன் படி, அணுசக்தி யுத்த பிழைப்பு உதவிக்குறிப்புகள் பற்றி மக்களுக்கு அறிவுறுத்தப்பட்டிருந்தனர் என்பது அணுவாயுதப் பாவனைக்கு இந்தியா தயாராகவே இருந்ததாக கொள்ளமுடியும். உதவிக்குறிப்புகளின் அடிப்படையில், அடித்தளங்களில் அல்லது முன்புறங்களில் நன்கு சேமிக்கப்பட்ட பதுங்கு குழிகளை உருவாக்குவது, குறைந்தது இரண்டு வாரங்கள் நீடிக்கும் உணவு மற்றும் மின்கலங்கள் அல்லது மெழுகுவர்த்திகளை வைத்திருத்தல் என்பன அக்குறிப்பில் அடங்கும் விடயமாக இருந்தமை, இந்தியா தேவை ஏற்படுமாயின் எவ்வாறான ஆயுதப் பயன்பாட்டையும் செய்ய தயங்காத நிலையை புலப்படுத்துகின்றது.

இராணுவத் தளபதி பிபின் றாவத், இவ்வாண்டு ஜனவரி மாதம் 10ஆம் திகதி அறிவித்தபடி, இந்திய இராணுவ சுயாதீன போர் பிரிவுகள் இவ்வாண்டு மே மாதத்தில் போர் ஆயத்தங்களை மேற்கொண்டிருந்ததுடன்,முன்னதாக, செப்டம்பர் 29, 2016 அன்று இந்தியா முன்னர் தாக்குதலை நடத்தியதாகக்  கூறியிருந்தமை, இந்தியா தாக்குதலைத் நடாத்த தயங்காத நிலையை காட்டுவதாய்  உள்ளது.

வரலாற்று கண்ணோட்டத்தில், இந்தியாவின் அணுசக்தி தோரணை எப்போதும் நிலையானதாக ஒன்றாக அமையவில்லை. 1950 களில், இந்தியா அணுவாயுதங்களுக்கு கடுமையான எதிர்ப்பைக் காட்டியது, அதே நேரத்தில் அமைதியான நோக்கங்களுக்காக அணு சக்தியைப் பயன்படுத்த வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தியது.

1960 களில், இந்தியாவின் அணுகுமுறை நுட்பமாக மாற்றப்பட்டது. அணு ஆயுதங்களுக்கு சமரசமற்ற எதிர்ப்பு அணு ஆயுதங்களை `உயர் அரசியலின் ‘ஒரு கருவியாக மாற்றுவதற்கு வழிவகுத்தது. சீனாவின் அணுசக்தி வலிமை இந்தியாவின் அணுசக்தி ஆயுத உற்பத்திக்கு வழிவகுத்தது எனலாம். உண்மையான தூண்டுதல், 1962 சீன-இந்திய எல்லைப் போரில் இந்தியாவின் தோல்வியாக இருக்கலாம் என எண்ணுவதும் சரியானதே.

இந்தியா இரகசியமாக அணுசக்திக்கு செல்ல முடிவு செய்திருந்தால், அது தனது அணுசக்தி கொள்கையை பகிரங்கமாக வெளியிடுவதைத் தவிர்த்தது. இந்த தோரணையைத் தக்கவைக்க, அணு ஆயுதங்களை வடிவமைப்பதற்கு, பல்வேறு விநியோக முறைகளை உருவாக்குவதற்கும் இந்தியா ஒரு பெரிய மூலோபாய ஸ்தாபனத்தை பராமரித்தது.

இந்தியாவின் கொள்கையின் அடிப்படையானது, அது பாகிஸ்தானின் அணு ஆயுதக் களஞ்சியத்துக்குகு எதிராக ஏற்றத்தாழ்வான மேன்மையை நிலைநிறுத்துவத்தை அடிப்படையாக கொண்ட அதேவேளை சீனாவுக்குகு எதிரானது அல்ல. எனவே, இந்தியா தயக்கமின்றி அணு ஆயுதங்களை ஆதரிக்கும் ஒரு அணுசக்தி கோட்பாட்டை ஒரு இராணுவ கருவியாக இல்லாமல் ஒரு அரசியல் கருவியாக ஏற்றுக்கொண்டது. இந்தக் கொள்கை மூலோபாய ஆய்வாளர் ஜஸ்ஜித் சிங்கின் அணு ஆயுத அச்சுறுத்தல் சம்பந்தப்பட்ட பல சம்பவங்களை அவர் ஆய்வு செய்தார். அவரது அனுமானம் என்னவென்றால், `அணு ஆயுதங்கள் ஒரு இராணுவத்தை விட ஒரு முக்கியமான அரசியல் பாத்திரத்தை வகித்தன’. மற்றொரு ஆய்வாளர், கே. சுப்பிரமணியம், ஒருவரின் அண்டை வீட்டாரை அச்சுறுத்துவதை விட, “மூன்றாம் உலக ஆயுதக் களஞ்சியத்தின் முக்கிய நோக்கம் அச்சுறுத்தலுக்கு எதிரான தடுப்பு” என்று கூறியிருந்தமையும் குறிப்பிடத்தக்கது.

2015 சிப்ரி ஆண்டு புத்தகத்தின்படி, இந்திய ஆயுதக் களஞ்சியம் 90 முதல் 110 போர்க்கப்பல்களைக் கொண்டுள்ளது. இத்தகைய மதிப்பீடுகளின் வரம்புகள் பொதுவாக இந்தியாவின் ஆயுத-தர புளூட்டோனியத்தின் கையிருப்பின் பகுப்பாய்வுகளைப் பொறுத்தது, இது 0.54 ± 0.18 தொன் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆயினும் இந்தியா 2.4 ± 0.9 டன் அதிக செறிவூட்டப்பட்ட யுரேனியத்தை சேமித்து வைத்திருக்கின்றமை குறிப்பிடத்தக்கது.

பெரும்பாலான மக்கள் இந்தோ-பாகிஸ்தான் அணுசக்தி மோதல் ஒரு யதார்த்தத்தை விட ஒரு கட்டுக்கதை என்று விரும்புகிறார்கள். ஆனால், ஜான் தாம்சன், ‘காஷ்மிர்: உலகின் மிக ஆபத்தான இடம்’ என்ற கட்டுரையில் வேறுவிதமாக நினைக்கிறார். காஷ்மீர் பிரச்சினை மீண்டும் ஒரு அணுசக்தி யுத்தத்தின் அபாயங்களுடன் மற்றொரு இந்தோ-பாக் இராணுவ மோதலைத் தூண்டக்கூடும் என்பதை நிரூபிக்க அவர் கூர்மையான வாதங்களை வழங்கியுள்ளார். சர்வதேச அமைதிக்கான கார்னகி எண்டோமென்ட், மற்றவற்றுடன், ‘தெற்காசியாவில் அணுசக்தி யுத்தத்தைத் தவிர்ப்பது இந்தியா-பாகிஸ்தானில் அரசியல் முன்னேற்றங்கள் தேவை ‘ என அவர் குறிப்பிடுகின்றார்.

இவற்றை எல்லாம் வைத்து பார்க்கும் பொது, அண்மையிலான காஷ்மிருக்கான தனி அந்தஸ்து அகற்றப்பட விவகாரமானது, மீண்டும் இந்திய – பாகிஸ்தான் மோதலை ஏற்படுத்துமாயின்,அது ஒரு அணு ஆயுத போருக்கு வழிவகுக்கலாம் என்பதே இன்றைய கவலையாகும்.

ஜனகன் முத்துக்குமார்